برگشتن بعد از یک عمر نبودن...

سلام.

وقتی تصمیم گرفتم  از این آدرس برم و بیخیال وبلاگ نویسی بشم، حال و روز خوبی نداشتم.

همه ما که هنوز اینجا هستیم اعتیاد خاصی به نوشتن داریم،نوشته هایی بدون شوآف کردن،بدون عکس‌های رنگی و حتی بدون فیدبک و صرفا برای دل خودمون.

با اینکه مدتی هست دارم توی دنیای کسب و کارهای دیجیتال قدم برمیدارم اما از یه جایی به بعد کنار اومدن با فضای شبکه های اجتماعی واسم به شدت سخت و طاقت فرسا شد. دوستان واقعی زندگی ام درکی از دنیایی که درون من بود نداشتن و نوشتن من تو شبکه های اجتماعی مثل اینستاگرام حال خوبی رو واسم ایجاد نمی کرد.

از طرفی حس همدلی و فضای اینجا اونقدر واسم ارزشمند بود و هست که نتونستم ازش جدا بشم. خلوت بودن محیط اینجا برای من یه مزیت بود. داشتن چندتا دوستای مجازی اما واقعی که حالت رو بفهمن بهتر از داشتن هزاران نفریه که زحمتی به خودشون ندن تا کپشن و نوشته هات رو یه نگاهی بندازن.

این فضا خیلی وقته اون فضای قدیمی نیست و خیلی ها رفتن اما مطمئنم اگه هنوز اینجارو بخونید و از قدیمی هایی باشید که باهام همراه بودید، قطعا یه بار صحبتی بیشتر از کامنت عمومی باهاتون داشتم، یه بار روی سرتون خراب شدم و با هزارتا ایموجی گریه و ناراحتی تمام غرهای زندگیم رو واستون نوشتم،بهتون اعتماد کردم و ازتون کمک گرفتم.

من این ادرس رو دوست دارم،ادمایی که اینجا بودن رو دوست دارم و خوب اگر هنوز اینجارو می خونید واسم کامنت بزارید تا مثل قبل دنبالتون کنم. اما بنا به خیلی دلایل شخصی اکر در این ادرس بنویسم قطعا روزمره زندگی نیست و شاید فقط یه قسمت محدود از زندگیم رو بنویسم و یه موضوع واحد واسش در نظر بگیرم.

+خوب ایا کسی هست هنوز اینجارو باز کنه و فائزه رو یادش باشه؟:))