قدر عزیزانمون رو بدونیم.

برخورد های من همیشه نشون دهنده اینه شاید خیلی بی احساس به نظر بیام.اما واقعیت اینه که وقتی یکم ازم دور بشه حس میکنم میتوم عادت کنم.حتی میتونم بی خبر باشم.ولی یه روز یهو اونقدری بهم فشار میاد که با ساعت ها گریه کردن هم آروم نمیشم.

حالام به قدری دلم برای مامانجون و اقاجون تنگ شده که جای خالیشون رو احساس میکنم.شاید این سفر دوماهه به هممون یاد بده قدرشون بیشتر بدونیم.

نه اینکه باهامون تماس بگیرین و ازمون بخوان بهشون سر بزنیم..

واقعا از خودم راضی نیستم تو این موارد. اینقدر که من تو لاک خودمم و کاری به کسی ندارم درست نیست.

سرکوب احساس...